ME PARE ’E TE VEDE’

di Claudio Pennino

A mia madre

Mo ca cchiù coce ’o sole,

e ’a preta s’è ’nfucata,

me pare ’e te vedé,

mammà, tutta sudata.

Córrere annanze e areto:

a cucenà, a lavà…

spannere ’e panne ’nfuse…

a cósere, a stirà…

E pare ’e te sentì,

mentre t’asciutte ’e bracce:

« Oi’ ni’, t’hê fatto caro! »

Redenno m’ ’o rrinfacce

ca nun vengo a truvarte.

’O ssaccio che vulisse:

almeno ’o piccerillo

ll’êss’ ’a purtà cchiù spisse.

E pare ’e te vedé,

quanno ’int’ ’a refriscata,

guarde, for’ ’o balcone,

comme more ’a iurnata.

O mentre arracque ’e ppiante,

arze d’ ’o sole forte.

Mo, quanno ’e vvote passo,

me pare ’e vedé ’a morte.

’E scure ’e stu balcone

stanno sempe ’nzerrate…

i’ ’e ppiante c’arracquave

se so’ tutte seccate!

(da Vela ’e penziere, 1999)