'E surdatielle

ca indiane e surdatielle,

erano frate e frate.

’E SURDATIELLE

di Claudio Pennino

Ncopp’ ê mmuntagn’ ’e carte,

pe terra, annascunnute,

ll’indiane ’a chesta parte,

cu ’e ffacce già tignute.

’A ll’atu pizzo “ ’e nuoste ”,

cu sciabbule e pistole,

ncopp’ ê cavalle, tuoste,

a ffila p’ ’e rriggiole.

E, indiano e surdatiello,

primm’ ’e pigliarse ’e mano,

parlavano, a penniello,

cu mme ’o nnapulitano.

E accumminciava ’a guerra:

n’esercito ’e surdate

accise, muorte nterra,

cu ’e piette spertusate.

E ’a fantasia vulava

pe mmiez’a ’sta battaglia;

ll’anema s’appicciava

comm’a nu fuoco ’e paglia.

.  .  .  .  .   .  .  .  .  .  .  .

Fernuta ’a iacuvella,

ferneva ’o serra-serra;

sunava ’a trummettella:

«Basta. È fernuta ’a guerra!»

E tutte ’sti surdate,

dint’a nu scatulillo,

venevano astipate,

chisto vicino a chillo.

E ’e surdatielle, tanno,

facennose capace,

redenno mo, e pazzianno,

turnavano a fà pace.

E dint’ ê scatulelle,

durmevano abbracciate:

ca indiane e surdatielle,

erano frate e frate.

(da Primma ca scura notte, 2009)