'A luna

 

’A LUNA
 
di Claudio Pennino
 
 
 
Ncopp’ a nu specchio d’acqua,
- ianca ca pare ’e cera, -
na luna, tonna e llustra,
s’affaccia a pprimma sera.
 
Fermo, senza nu triémmolo,
’o mare s’è qquagliato,
e ppure ’o viento, pare,
ca se trattene ’o sciato.
 
Dint’ a ’stu specchio ’e luce
però cade na fronna,
e ’a luna, mille piezze,
se ll’arravoglia ll’onna.
 
E ncopp’ ’o mare pareno,
’sti ccrastulelle ’e luce,
nun già nu specchio rutto,
ma tanti lluce-luce.
 
Ma tutto acconcia ’o tiempo
e ogni strata schiana…
’o mare s’accuieta,
e ’a luna torna sana.
 
 
(da ’A strata d’ ’e stelle, 2001)