'E nnuvole

ma, ’e corza, cu nu zuoccolo,

’o sfonna nu cavallo

’E NNUVOLE

 di Claudio Pennino

Me piace ’e guardà ’e nnuvole,

quanno, liggere e stanche,

p’ ’o cielo arrassumigliano

a pecurelle ianche.

Se pàsceno cuntente,

’a copp’a nu migliaro,

e arreto, c’ ’o bbastone,

’e vvotta ’o pecuraro.

Se ’mbrogliano, se stracciano,

ritornano vicine,

e tutto ’nzieme pareno

galline e pullicine.

Si ’o viento ll’arravoglia

comm’a nu cartucciello,

se sbrogliano ’int’a niente,

e ghiesce nu castiello.

E, pe ddereto, ’o sole,

ce fa na lumminaria

ca chi ’o vede dice:

« Vi’ che castiello ’e n’aria! »

E tante so’ ’e riflesse

ca mme pare ’e cristallo…

ma, ’e corza, cu nu zuoccolo,

’o sfonna nu cavallo.

E a uocchie apierte sonno,

io ca nun sonno assaie,

tante so’ ’e mmeraviglie

ca nn’aggio visto maie.

E ce resto ncantato,

comm’a nu piccerillo,

ca vo acchiappà cu ’e mmane

’e scelle ’e n’angiulillo,

ca se nne va p’ ’o cielo,

ca pare nu tesoro,

a buordo ’e nu vasciello

cu ’e vvele tutte d’oro.

(da ’A strata d’ ’e stelle 2001)