pe’ « vvuto » lle purtaie
’e ccosce ’argiento
|
« COSCE ’ARGIENTO »
di Raffaele Chiurazzi
« Cosce ’argiento » è tantillo:
pare nu strummulillo.
Nascette ciunco; ’a mamma
iette a du San Bicienzo:
sciure, cannéle, ’ngienzo,
minacce e strille:
— San Bicié, fìgliemo è ciunco!
T’abbruscio ’o scaravattelo
si nun me faie ’a grazia! —
E, cumminfatte,
pe’ « vvuto » lle purtaie
’e ccosce ’argiento
d’ ’o piccerillo;
e ’o piccerillo ascette
redenno ’a dint’ ’a cchiesia e cammenaie.
Ma chello che cumbina
stu « Cosce ‘argiento »
mo che ttene nov’anne,
so’ ccose ascì ampazzia!
Sta sempe mmiez’ ’a via;
corre, va, vene,
mena ferbune,
fa ’a petriata,
sciacca ’e guagliune,
saglie ncopp’ ’e ccarrette,
s’appenne arreto ’e tramme,
arreto ’e biciclette:
inzomma, scanza ’a morte
cinche, se’ vote ’o iuorno.
’A mamma ca se vede
sempe mmiez’ ’a na guerra,
p’ ’a foia che ttene ’o figlio,
allucca e chiagne cu ’e ddenocchie ’nterra:
— San Bicié, mo voglio ’a grazia!
Ll’ hê ’a fa’ ciuncà! Ciuncà ncopp’ ’o divano...
e i’ mo t’ ’o porto ’argiento sano sano! —
Nessun commento:
Posta un commento