 |
sentono ll’aria
ch’addora ’e rose!
|
BRINNESO A ’E RROSE
di Salvatore Cerino
Stu cielo limpido,
turchino ardesio,
ce percia ll’anema,
ce fa senzìbbele,
ce dà na smania
vera e sincera
pe ddì’: « Sentitela
sta Primmavera! »
Pe ddì’: « Scetateve,
gente nguttose...
sentite ll’aria
ch’addora ’e rose! ».
È nu ncantésemo!...
’E sta jurnata,
’e ppiante lucene
nfos’ ’e rusata!
’E ffronne crescene...
criscenno ridono...
ca n’aria tennera,
accarezzannole,
fa suspirà,
e se cunzolano,
se tuculéano
tutte cianciose:
sentono ll’aria
ch’addora ’e rose!
L’aucielle sfrenano,
pare mpazzìscene
p’ ’a gioia ’e ll’anema...
po ntennerìscene,
ma nun se calmano:
sentono ’a smania
e a cchiorme volano
pe dint’ a st’aria
e a ccoro cantano
pe ncopp’ a ll’asteche,
pe mmiez’ a ll’albere
e fanno musiche
belle e armuniose:
sentono ll’aria
ch’addora ’e rose!
Pe st’aria ’e zucchero
ch’è cchiù d’ ’o balzamo,
’e sciure schioppano
ca se profumano
e ’addore spannene
ca fanno mettere
suspire amabile,
mentre ’e caruofene
ca songo mascule,
tutte s’attesano
ca se pretènnene
belle e addiruse
p’ ’e rrose morbide
ch’ hanna fa ’e spuse.
P’ ’o mare placido
(mare ’e Pusilleco
ch’è sempe musica)
già ’e vvele sfilano
e ll’onne tremmano,
cu ’o sole ridono
e brillantéano...
Mentre se smòvene
cu n’armunia,
ncantano ll’anema,
ch’ ’a fanno sentere
tanta poesia!...
Po st’onne fràgnene
quase schiattose
p’ ’a troppa mmidia
ch’ hanno d’ ’e rrose.
Quanta malizia!...
Che desiderio
chest’aria provoca:
e ognuno ntenne
n’ammore tiénnero,
n’ammore languido
mentre risbrenne
nu sole d’oro!
Amice, aizàmmece!...
brindammo a ccoro
ncopp’a st’aglianeca
ca ce fa sentere
nzieme cu ’e ccose
belle e addiruse:
« Evviva ’e rrose! Evviva ’e rrose! ».
Nessun commento:
Posta un commento