mentre, p’ ’o cielo, volano ll’aucielle… |
LL’AUCIELLE
di Claudio Pennino
’E
vvote tengo mente a ll’aucielle
ca
volano p’ ’o cielo lentamente,
e
pareno, strillanno, guagliuncielle
ca
iesceno d’ ’a scola alleramente.
’E
vveco ’e ricamà mille ricame,
ntrecciannose
e allariannose mparanza.
’E
vveco ’e zumpettià pe copp’ ’e rame,
e
po’ sparì, a chiorme, nluntananza.
Me
ncantano ’sti parpete liggiere
ca,
libbere, pe ll’aria se ne vanno;
me
metteno ’int’ ’o core nu piacere,
lloro
ca ’o iuorno ’o passano cantanno.
E
tanto mm’appassiono cierti vvote,
ca
piglio i’ pure ’o volo appriesso a lloro;
e
veco pizze ’e munno, ’e cchiù remote,
e
veco cchiù splennente ’o sole d’oro.
Ma
comme arapo ll’uocchie i’ cado nterra,
mentre,
p’ ’o cielo, volano ll’aucielle…
e
allucco pe ’sta pena ca mm’afferra:
«Pover’a
me, pecché nun tengo ’e scelle? »
(da ’A pianta d’ ’a felicità, 2004)