’E MMULLECHELLE ’E PANE

di Claudio Pennino

Vulesse fà cu ’e mmullechelle ’e pane,

nu paisiello tutto vïarelle;

na funtanella… ’a cchiesa cu ’e ccampane,

e, tuorno tuorno, case e casarelle.

Na piazza tonna, chiena ’e ggente bella,

addó na chiorma allera ’e piccerille,

pazziasse mmiez’ ’a folla a ll’ancarella,

rignenno ll’aria ’e resatelle e strille.

Nfacci’a nu palazziello, ’a chesta mana,

po’ ce facesse quacche purtusella;

fore, ’a caiola appesa a na perziana,

e tu affacciata a chesta fenestella.

C’ ’a mana i’ te facesse nu saluto;

tu rispunnisse cu nu pizzo a rriso.

Quanno ’o paese, po’, fosse fernuto,

paresse, ’int’a nu suonno, ’o Paraviso.

Ca ’e suonne chiste so’: mulliche ’e pane;

e ognuno ’e mpasta comme cchiù lle piace.

Songo ’a speranza p’affruntà ’o dimane,

e danno ô core ’o ppucurillo ’e pace.

Mpastanno, po’, ll’urdema casarella,

penzasse: « Chi ’o pputeva ’mmagginà,

c’annascunnuta ’int’a na mullechella,

truvavo a tte, nzieme ’a felicità ».

(da ’A pianta d’ ’a felicità, 2004)

Gent' 'e Core