Cuietutene

’A museca d’ ’a luce e d’ ’e culure

CUIETUTENE

di Claudio Pennino

Il silenzio è il riposo dell’anima.

                                                                                                Bacone

Cchiù passa ’o tiempo e cchiù vaco apprezzanno

na vita arrepusata e silenziosa;

luntano d’ammuina, senza affanno,

addó ogne cosa è utele e prezziosa.

Dint’a ’sta pace pure ’e ccose mute

parlano ’a voce doce d’ ’a natura;

e cchiù ’e silenzie so’ nfinite e fute,

cchiù ’e ccose hanno nu senzo e na mesura.

Mo cuntemplanno ’a rosa e mo na preta,

se spìcceca ’a matassa d’ ’e penziere;

ll’anema, suddisfatta, s’acquieta

perdennose ’int’ ’e ggioie ’e ’stu piacere.

E allora sento ’a requia d’ ’e mmuntagne,

na lacrema ’e rusata ncopp’ ’e sciure...

e, tuorno tuorno, sento p’ ’e ccampagne,

’a museca d’ ’a luce e d’ ’e culure.

Sento ’e tremmà na foglia ncopp’ ’a pianta,

e, nfaccia, sento ’o sole cchiù arzulento;

nu passaro ca mmiez’ ê ffrasche canta,

e tutta ll’armunia d’ ’o firmamento.

E mbraccio a ’sti miracule divine

cchiù assaie ll’anema mia trova arrecrio,

ca dint’a ’stu silenzio senza fine

sempe cchiù forte i’ sento ’a voce ’e Ddio.

(da Primma ca scura notte, 2009)