'E ccarezze

’E ccarezze so’ ’e vase d’ ’e mmane

’E CCAREZZE

di Claudio Pennino

’E ccarezze so’ ’e vase d’ ’e mmane,

sentimento ca nun tene voce,

ncopp’ ’o mare, pe puorte luntane,

so’ varchette ca sciuliano doce.

So’ ’o suspiro cuieto ’e ll’ammore,

so’ lliggere ca pareno séte…

’E ccarezze nun fanno rummore

quanno sfiorano ’o core cu ’e ddete.

Comm’a scelle aggrazziate d’aucielle,

cunnuliate ogne ttanto d’ ’o viento,

sott’ ’e mmane d’ ’e cchiù vicchiarielle,

’a carezza è nu triémmolo ’argiento.

Azzeccose ca pareno ’e mèle,

so’ ’e ccarezze pe dduie ’nnammurate;

nun ce stanno, che ssa’, lamentele,

quanno stanno ’int’ ’o scuro abbracciate.

Danno pace ô marito ggeluso

quanno mpietto lle brucia na fiamma;

accuietano ’o ninno picciuso

ca, chiagnenno, ’int’ ’o suonno vo’ ’a mamma.

Tutto sànano, comm’acquasanta.

So’ ’o sullievo pe chi nn’arreposa…

songo ’e frutte zucuse d’ ’a pianta,

cchiù ggentile d’ ’e ffronne ’e na rosa.

A’ carezza lle manca ’a parola,

è senzosa comm’a na cerasa,

pallummella ca tennera vola:

’a carezza è na mano che vasa.

(da ’A strata d’ ’e stelle 2001)