ca ’a quanno se n’è gghiuto overamente,

’sta vita pare nzìpeta e vacante.

’O SPIRETIELLO

di Claudio Pennino

Ce sta nu dispettuso ’e spiretiello

ca mm’accumpare ogne mumento ’nnante.

Nun è maligno, anze, è pazziariello,

ma comme a nu tafano è assaie scucciante.

Si do’ nu muorzo a na percoca doce,

comm’a nu vermezzullo esce â via ’e fora.

Si arapo na crisommola o na noce,

pure llà dinto llà m’ ’o trovo ancora.

Si mm’arreposo e dormo a suonno chino,

me sento ’e muzzecà ’e mmane e ’a faccia.

Me sceto e ’o veco llà, ncopp’ ’o cuscino:

nu póllece ca ride e me ne caccia.

’A notte, trasfurmato ’a suricillo,

’o sento ’e rusecà pe dint’ ’o scuro.

’O metto ’o ccaso, ’o ’ngapp’ ’int’ ’o mastrillo,

ma chillo chiagne peggio ’e nu criaturo.

Me vene nzuonno, zompo ’a dint’ ’o lietto,

e ncielo veco ’a luna lustra e bella…

E ’o spiretiello, pe me fa dispietto,

m’ ’a stuta comme fosse na pazziella.

Se mena dint’ ’a vasca nziem’ ’e pisce;

se nchiude ’int’ ’a caiola cu ll’auciello:

« Vattenne, - ll’aggio ditto – m’ammalisce.

Lassame sulo, nfame ’e farfariello! »

.  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .  .

Mo so’ tre gghiuorne ca nun se fa vivo,

e pure, doppo fatto ’stu scatascio,

ncuorpo me sento comm’a nu currivo,

na cosa ncanna ca nun scenne abbascio.

Aspetto c’antrasatta st’affliggente,

me s’appresenta allero e zumpettiante,

ca ’a quanno se n’è gghiuto overamente,

’sta vita pare nzìpeta e vacante.

(da ’A pianta d’ ’a felicità 2004)