'O sapore d' 'e llacreme

ma na lacrema te dice chello ca nisciuno sente…

 ’O SAPORE D’ ’E LLACREME

di Claudio Pennino

Ogne lacrema chiagnuta

lascia mmocca nu sapore.

Comm’ ’a foglia che ngiallisce,

cade senza fà rummore.

Tutt’ ’o bbene e tutt’ ’o mmale

sanno dì dduie uocchie nfuse,

pecché stanno ’e sentimente

dint’ ’e llacreme annascuse.

Chi ’e guarda, niente vede,

pure si so’ trasparente,

ma na lacrema te dice

chello ca nisciuno sente…

So’ na smania, na buscìa…

Songo ’e palpite d’ ’o core.

So’ na freva… na passiona,

ch’ ’int’a ll’uocchie nasce e more.

’E cchiù amare ’e tuttuquante,

chelli llà d’ ’e ’nnammurate,

ca se lassano pe sempe

doppo ca se so’ vasate.

E, salate comm’ ’o mare,

songo ’e llacreme busciarde.

Chi s’ ’e cchiagne acala ll’uocchie

pe paura ca c’ ’e guarde.

Tennerelle e prufumate

songo ’e llacreme ’e criature:

sanno ’e zuccaro e cannella

e s’appicciano ’e culure.

Ma ’e llacreme cchiù ddoce,

rose e ghianche cchiù d’ ’o ggiglio,

songo ’e llacreme d’ ’a mamma,

quanno ’e cchiagne pe’ nu figlio.

(da Vela ’e penziere, 1999)