Viene pe mare

VIENE, CA T’ASPETTO

 di Claudio Pennino

Viene, ca t’aspetto.

Viene dint’ ’a staggione,

p’ ’e strate sulitarie d’ ’e ccampagne,

addó ’e passe smoveno nuvole ’e calore.

Viene cu ’e ttempeste,

quanno è vierno,

e, ’o iuorno, puveriello,

dint’a niente, more mbraccio â sera.

Viene dint’ ’o profumo

’e na matina ’e primmavera;

viene dint’ ’o sapore

’e na mullica ’e pane.

Dint’ ’o culore ’e na cerasa rossa,

dint’ ’o silenzio d’ ’e pparole

ca nun so’ state dette.

Viene, ca t’aspetto.

Viene pe mare,

e, pe signale, mpont’ ’a varca,

appienne, comme fosse na lampara,

’a luna ianca.

Quanno fa notte, nascostamente,

viene ’int’a nu suonno.

Viene, ca t’aspetto.

(da ’A pianta d’ ’a felicità 2004)