 |
| me cunzignave ’o fiore ’e na magnolia |
’A MAGNOLIA
di Enzo D’Orsi
Ce sta nu pizzo, addò m’assetto a scrivere,
ch’è ’o cchiù lucente, dint’ ’a casa mia:
sulo ca stenno ’a mano, pozzo cògliere
rose ’ntricante ca me fanno ’a spia.
Dint’ ’a fenesta, addò ll’està s’appicciano
geranie russe, ’ncopp’ ’a petturata,
comme si stesse a nu cinematografo,
veco ’e passà chi passa mmiez’ ’a strata.
E ce s’affaccia ’o ramo ’e na magnolia,
ca spisso, ’int’ ’a vernata, tuzzoléa
’nfacci’ ’e llastre gelate ca s’appannano,
quanno na ventecata ’o scutolèa.
Manco a dicembre, quanno ’e ppiante mòreno,
’sti ffronne verde perdono ’e culore:
tal’e quale si’ tu, ca ll’anne passano,
e rieste sempe verde ’int’ ’a ’stu core.
T’aspettavo ’a matina dint’ ’e Virgene,
p’accumpagnarte a’ scola a Materdei:
saglienno ’a Stella, ’e mmano se cercavano
e tu guardave dint’ a ll’uocchie miei.
Te ricuorde? Cunfromme ce ’ncuntravemo,
quase tutt’ ’e mmatine, ’int’ ’a staggione,
me cunzignave ’o fiore ’e na magnolia
cu tre ffronne attaccate cu ’o cuttone;
e i’ me sentevo ’o cchiù felice ’e ll’uòmmene
vicino a tte, cu chillo fiore ’nmano.
Diece minute, e po’ ce salutavemo:
— Ce vedimmo dimane? — Sì... dimane.
Po’ chi sa comme fuie ca ce sperdèttemo,
e nun ce simmo maje ’ncuntrate cchiù!
’O primm’ammore... No, so’ tutte chiacchiere,
credo ca si’ felice pure tu.
Ma cchiù ’e na vota, sott’a ’sta magnolia,
addò me stenno all’ombra ’int’a ll’està,
me ’ncòcciano stunato; e m’addimmànnano:
— Papà che pienze? — Mah... ch’aggi’ ’a penzà...
